Hoe vol verwachting de harten van kinderen in Nederland ook klopten, die van de Nederlandse en Vlaamse kinderen in Rome klopten nog nét iets harder…

Zou de Sint de school wel vinden? Zou hij het halen? Het was toch een behoorlijk eindje om en de goedheiligman had al zo’n druk weekend.

Op het schoolplein scheen niet de maan, maar de zon door de sinaasappelbomen. De appeltjes van oranje staken fel af tegen de strakblauwe lucht.

Maar de spanning was om te snijden, want de Sint was wel een beetje laat…De leerlingen van ’t Kofschip zongen alsof hun leven ervan af hing.

Plots kwamen er twee Pieten in paniek aangerend. Ze hadden geen idee waar de Sint kon zijn. Misschien konden de kinderen helpen met roepen?

Die vraag was nog maar half uitgesproken toen men het in het Colosseum en op het Sint Pietersplein kon horen: SINTERKLAAAAS!?

… en daar kwam hij aan. De opluchting was groot en het feest nog groter. Alle klassen kregen bezoek. De Sint bleek zelfs over de kinderen in Rome héél veel te weten. Hij had voor iedereen wat meegenomen, want natúúrlijk waren ze allemaal braaf geweest.